Θολό τοπίο

Βλέποντας το σκηνικό στην ελληνοκυπριακή πλευρά, αλλά και το σκηνικό στην τουρκοκυπριακή πλευρά, όπως εμφανίζεται μέσα από τις δημοσκοπήσεις (δες αυτό το εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο), νιώθω απογοήτευση. Ένα θολό τοπίο νιώθω ότι σκεπάζει το μέλλον αυτού του τόπου. Νιώθω ένα σφίξιμο στην καρδιά, όταν αντιλαμβάνομαι και συνειδητοποιώ ότι οι φόβοι, που κατά καιρούς εκφράστηκαν, επαληθεύονται. Απογοητεύομαι γιατί νιώθω πως πλέον τα πράγματα δεν μου αφήνουν περιθώρια να εθελοτυφλώ. Ακόμα κι αν το έκανα μέχρι πρόσφατα γιατί ήθελα να ελπίζω, σήμερα τα γεγονότα είναι τόσο δυσοίωνα, που δεν μπορώ ούτε καν να κοροϊδέψω τον εαυτό μου.

Στην ελληνοκυπριακή πλευρά οι πολιτικοί μας (άλλοι πολύ και άλλοι ακόμα περισσότερο) ασχολούνται με την αύξηση των κομματικών τους ποσοστών και έχουν ξεχάσει ποιος είναι ο λόγος ύπαρξής τους. Όπως και να το δεις είναι "φυσιολογικό". Οι πολιτικοί μας προτιμούν να "αγωνιστούν" για την εξουσία της μισής Κύπρου (είτε για να την κρατήσουν είτε για να την αποκτήσουν), αδιαφορώντας παντελώς για την άλλη μισή, παρά να κοιτάξουν πέρα από τη μύτη τους και να αντιληφθούν πού βαδίζει ο τόπος.

Δεν μπορώ πια να κλείνω τα μάτια στο πασιφανές: Δεν υπάρχει προοπτική. Δεν θα υπάρξει νέο σχέδιο. Δεν θα υπάρξει πρόοδος. Δεν θα υπάρξει λύση.

Κάποια στιγμή θα γράψω ένα βιβλίο: "Κυπριακό: Η ιστορία των χαμένων ευκαιριών".

Σύντροφε Χριστόφια κράτα το ΔΗΚΟ γερά! Έρχονται εκλογές το 2013! Κι άμα σε στηρίζει το ΔΗΚΟ μη φοβάσαι..! Και μην ανησυχείς: Δεν πρόκειται να επηρεάσει την πορεία των διαπραγματεύσεων το ΔΗΚΟ. Απλώς θέλει να λέει στον κόσμο του πως είναι καλύτερα να μένουν στην κυβέρνηση, διότι έτσι μπορούν να επηρεάσουν περισσότερο. Έτσι, ευχαριστημένο το ΔΗΚΟ διότι παραμένει "πατριωτικό κόμμα" και δεν έχει απώλειες ψηφοφόρων, αλλά και από την άλλη παραμένει και στην κυβέρνηση, απολαμβάνοντας τα καλά της εξουσίας. Είμαι βέβαιος ότι οι δηκοϊκοί είναι εξαιρετικά ευχαριστημένοι απ' αυτή τη "ρύθμιση". Ταιριάζει απόλυτα αυτό το σκηνικό με την φιλοσοφία του ΔΗΚΟ, άλλωστε...

Έτσι κι αλλιώς το 'χουν μιλήσει οι δυο τους. Του λέει ο Δημήτρης:
- Κάτσε ρε Μάριε, πού να πάεις τωρά; Εν θωρείς ότι εννα ττουμπαριστεί που μόνη της η κατάσταση; Εννα κάμεις έτσι λάθος; Πόμεινε κανένα δίμηνο να φκει ο Έρογλου τζαι μετά μεν έσιεις έννοια για το κυπριακό τζαι έτσι πελλάρες. Μετά θα λαλούμεν τζαι οι δκυο τα ίδια: ότι εν αδιάλλακτη η άλλη πλευρά τζαι ότι φταιν οι άλλοι που δεν προχωρά το πράμαν... Πού να μπαίννεις σε φασαρίες τωρά;; Εφοήθηκες ότι εννα σου πιάει ψήφους ο Γιαννάκης; Για όνομαν του Στάλιν ρε Μάριε μου... Θα σε κανονίσει ο φίλος σου: Θα σε αναδείξω ως την πιο άμεσα εμπλεκόμενη δύναμη (τάχατες μου) στις διαπραγματευσεις του κυπριακού. Τι άλλο θέλεις λεβέντη μου;;

Και να ακούς την αντιομοσπονδιακή ρητορεία να παλεύει για να σκοτώσει κάθε ελπίδα... να παλεύει για να στήσει το τείχος του διαχωρισμού, το τείχος της διχοτόμησης...

Αλήθεια, υπάρχει ελπίδα;