Τα 6 λάθη του ΑΚΕΛ (άρθρο απο Εφημερίδα Πολίτης της Κυριακής 10/01/10)

Μπορεί τόσο καιρό να βρισκόμαστε κατά κάποιο τρόπο στο "στρατόπεδο υπεράσπισης" των κινήσεων του Προέδρου για το Κυπριακό, αλλά σίγουρα, εάν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί και σοβαροί σωστό θα ήταν να παραθέσουμε και τα λάθη τα οποία διέπραξε ο ίδιος ο κ. Χριστόφιας τα τελευταία χρόνια. Λάθη που σίγουρα, είναι συνυπεύθυνα για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα το εθνικό μας πρόβλημα. Παραθέτω αυτό το άρθρο της Ξένιας Κωνσταντίνου, απο την εφημερίδα Πολίτης της Κυριακής (10/01/10):

Το Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζομένου Λαού (ΑΚΕΛ) βρίσκεται στην εξουσία ως κυβερνών ή συγκυβερνών κόμμα τα τελευταία 7 χρόνια. Αυτά τα χρόνια υπήρξαν τα πιο καθοριστικά στην πορεία του Κυπριακού μετά το '74. Κατά το διάστημα αυτό, η εποχή υπήρξε ιστορική γιατί ήταν η πρώτη φορά που είχαμε έναν καταιγισμό εξελίξεων τόσο πριν όσο και μετά την κατάθεση του πρώτου ολοκληρωμένου σχεδίου λύσης του Κυπριακού. Τα κόμματα έπρεπε να πάρουν πραγματικές αποφάσεις αφού υπήρχαν πραγματικά πολιτικά διακυβεύματα. Αυτήν την κρίσιμη εποχή, λοιπόν, το ΑΚΕΛ έκανε επτά σημαντικά πολιτικά λάθη που επηρέασαν αρνητικά την προσπάθεια εξεύρεσης λύσης στο Κυπριακό.

Λάtθος 1ο

Η απόφαση του ΑΚΕΛ να υποστηρίξει το 2002 τον Τάσσο Παπαδόπουλο σηματοδοτούσε την ίδια ώρα τον ενταφιασμό της λύσης του Κυπριακού για την επόμενη πενταετία. Εκ των υστέρων πιστεύω ότι δικαιώνονται πλήρως όσοι υποστήριξαν αυτήν τη θέση τότε. Οι δικαιολογίες του ΑΚΕΛ, ότι δεν υπήρχε κινητικότητα στο Κυπριακό τον Ιούλιο του 2002, φανερώνουν ακριβώς πόσο λάθος ζύγιασε τα πράγματα.

Λάθος 2ο

Το 2003 το ΑΚΕΛ δεν συναντήθηκε πολιτικά με τους Τουρκοκύπριους. Το 2003, οι Τουρκοκύπριοι έκαναν τη δική τους επανάσταση ενάντια στην κατοχή. Για πρώτη φορά πήραν την τύχη στα χέρια τους και "τρύπησαν" το τείχος. Δυστυχώς, το ΑΚΕΛ όπως και σχεδόν όλοι οι άλλοι δεν πήραν χαμπάρι ότι εκείνο το πρωινό του Απρίλη θα μπορούσε να αποτελέσει μια άνευ προηγουμένου λαϊκή κινητοποίηση και από τις δύο πλευρές για τον τερματισμό της κατοχής και μια νέα αρχή με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Αντί τούτου, κρύφτηκαν όλοι φοβισμένοι πίσω από τις δηλώσεις του Δώρου Θεοδώρου ο οποίος "προειδοποιούσε" για τους κινδύνους και την "προδοσία". Οι αρχές της Δημοκρατίας, δε, έκαναν τη δουλειά τους όπως τους την επέβαλλαν οι κατοχικές δυνάμεις: Έκαναν αυστηρούς ελέγχους και ζητούσαν διατυπώσεις. Ας ευχηθούμε η ιστορία να μη γράψει μετά από χρόνια ότι το τείχος έπεσε από τους Τουρκοκύπριους και επανατοποθετήθηκε αυτόματα από τις αρχές των δύο πλευρών.

Λάθος 3ο

Η παλινωδία της απόφασης για το Σχέδιο Ανάν. Το Ναι μεν αλλά Όχι θα καταγραφεί ως ο μεγαλύτερος πολιτικός στρουθοκαμηλισμός στην ιστορία του Κυπριακού. Ο Δημήτρης Χριστόφιας στις 12 Απριλίου 2004 ανακοίνωνε την απόφαση: "Σήμερα το Κόμμα μας βρίσκεται μπροστά σε ένα σχέδιο που τα θετικά του στοιχεία, με την πιθανή αποδοχή του, θα μπορούσαν, παρά τους κινδύνους, να δημιουργήσουν ελπιδοφόρα προοπτική για ειρηνική συμβίωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων ... το ΑΚΕΛ καλεί τα Ηνωμένα Έθνη και τον διεθνή παράγοντα να προχωρήσουν στην αναβολή των δημοψηφισμάτων για μερικούς μήνες, ώστε να προηγηθεί η δυνατότητα αντικειμενικής παρουσίασης του Σχεδίου Ανάν στο λαό, να δοθεί η δυνατότητα διαπραγμάτευσής του στη βάση που αναφέραμε πιο πάνω, και κάλυψης των κενών που υπάρχουν, έτσι που να καταστεί δυνατή η έγκρισή του από τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων". Ακολούθησε η δαιμονοποίηση του σχεδίου με πρόσχημα να μην "πληγεί" η δική μας πλευρά. Και όντως η λύση "δεν ανατινάχτηκε στον αέρα", επειδή λύση δεν αναζητήθηκε. Ανατινάχτηκαν όμως οι σχέσεις Ε/Κ και Τ/Κ.

Λάθος 4ο

Το ΑΚΕΛ δίνει κάλυψη στον τότε Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο για την πολιτική της περιρρέουσας. Η Χαραυγή μετατράπηκε σε γκεμπελική φυλλάδα και οι "αποκαλύψεις πουλημένων" δίνουν και παίρνουν. Οι πακτωλοί λάσπης κατά δημοσιογράφων, στελεχών του ΔΗΣΥ, οργανώσεων νεολαίας, ΜΚΟ κλπ. γίνονται πρωτοσέλιδα. Το μόνο που κατάφερε να αντιτάξει ο Χριστόφιας, τότε, ήταν μια θυμωμένη δήλωση με την οποία αρνιόταν κάθε κατηγορία κατά της Ελένης Μαύρου. Για όλους τους υπόλοιπους δεν βρήκε λέξη...

Λάθος 5ο

Η στάση απέναντι στον ΔΗΣΥ μετά την ανάληψη της εξουσίας. Το ΑΚΕΛ και ο ίδιος ο Πρόεδρος τους τελευταίους 22 μήνες καλλιεργούν συνειδητά στον κόσμο τους την πίστη ότι ο μεγαλύτερός τους εχθρός είναι ο ΔΗΣΥ (με μοναδική φωτεινή εξαίρεση τον ΑΣΤΡΑ). Το αποτέλεσμα είναι να διαδραματίζεται δημόσια ένα πολιτικό τσίρκο χωρίς προηγούμενο. Όλοι οι "σύμμαχοι" στην Κυβέρνηση είναι οι χειρότεροι επικριτές της πολιτικής της Κυβέρνησης! Διαφωνούν ακόμη και με τη βάση λύσης. Την ίδια ώρα, ο Χριστόφιας στηρίζεται για τους χειρισμούς στο Κυπριακό αποκλειστικά από τον ΔΗΣΥ με τρόπο έντιμο και ξεκάθαρο. Αλλά είναι πλέον εμφανές πως το ΑΚΕΛ θα προτιμούσε ίσως στην τελική να έχει απέναντί του έναν "κακό" ΔΗΣΥ για να μπορέσει να σκεπάσει κάτω από αυτό τα ιδεολογήματά του και να του ρίξει το βάρος της ευθύνης για τη μη λύση.

Λάθος 6ο

Είκοσι δύο μήνες μετά τη ανάληψη της προεδρίας από το ΑΚΕΛ, το κόμμα της αριστεράς εξακολουθεί να παίζει το παιχνίδι των "κακών πλουτοκρατών δεξιών", να επαναλαμβάνει τα παράλογα συνθήματα των απορριπτικών (όχι χρονοδιαγράμματα, επιδιαιτησίες κλπ.) και, τελευταία, να υιοθετεί μια αστεία ρητορική του τύπου "ορόσημα πολλά, αλλά εμείς συνεχίζουμε τη διαπραγμάτευση". Πιστεύω ότι ο Χριστόφιας στα μάτια της διεθνούς κοινότητας κινδυνεύει πλέον σοβαρά να χάσει κάθε αξιοπιστία. Είναι επίσης ξεκάθαρο ότι διατηρεί όπως μπορεί τις γέφυρες με ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ και προσβλέπει ανοικτά πλέον σε μια δεύτερη θητεία. Θεωρεί ότι ο Έρογλου θα του δώσει το τέλειο άλλοθι. Αυτό το οποίο δεν έχει συνεκτιμήσει το ΑΚΕΛ, και που είναι το 7ο του λάθος, είναι ότι, με άλυτο το Κυπριακό και τις ευθύνες να τον βαραίνουν, η προσπάθειά του για επανεκλογή θα βρει απέναντί της όχι μόνο τον Έρογλου, αλλά και ένα σκληρό και εθνικιστικό μέτωπο από τη συγκυβέρνηση. Αυτό σε συνδυασμό με την κακή διαχείριση της οικονομίας δύσκολα θα του επιτρέψουν να ισορροπήσει. Δυστυχώς, όμως, μέχρι το 2013 η ελληνοκυπριακή πλευρά θα έχει χάσει κάθε πιθανότητα να λύσει το πρόβλημα στη βάση συμφωνημένης ομοσπονδίας και θα περιπέσουμε στη δίνη του αλυτρωτισμού, του λαϊκισμού και της πολιτικής υποκρισίας, που εύκολα επικρατούν σε τέτοιες συνθήκες. Μέχρι που να βρεθεί ένας "προδότης" να προτείνει ίσως τη μοναδική εφικτή λύση πλέον, που θα είναι μια συμφωνημένη διχοτόμηση με αναγνώριση των τετελεσμένων. Φυσικά η διχοτόμηση δεν θα είναι αυτή ακριβώς που φαντάζονται αφελώς οι σημερινοί υποστηρικτές της.

-------------------------------------------------------------------------------------

Αναμένω διάλογο...

ΧΑΛΑΡΟΣ