Το πήρα επιτέλους απόφαση να επισκεφτώ τα κατεχόμενα. Αφορμή, η πρόσκληση μιας φίλης Τουρκοκύπριας, την οποία γνώρισα κατά τη διάρκεια των σπουδών μου. Οι γονείς μου δεν είναι πρόσφυγες. Οι εικόνες και οι γνώσεις που είχα για την κατεχόμενη Κύπρο μας, ήταν τα όσα είχα μάθει από το σχολείο, δηλαδή τίποτα περισσότερο από τις φωτογραφίες από το λιμανάκι της Κερύνειας, το Μπελλαπάις, το κάστρο του Αγ. Ιλαρίωνα...
Περνώντας την πράσινη γραμμή του Λήδρα Πάλας, ομολογώ ότι ήταν πολύ παράξενο το συναίσθημα. Σκεφτόμουν πού θα πάω τώρα, τι θα δω, πώς θα νιώσω; Οι κόκκινες σημαίες της Τουρκίας και του ψευδοκράτους δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνιση τους κι ήταν πολλές..Όπου έστρεφες το βλέμμα σου, το κόκκινο σου χτυπούσε στο μάτι, σαν να ήθελαν να σβήσουν έτσι κάθε ελληνικό στοιχείο και να εμπεδώσουν (στους εαυτούς τους περισσότερο) ότι είχαν πάρει κάτι που δεν τους ανήκε. Διότι κάτι που είναι δικό σου δεν έχεις ανάγκη να το προβάλλεις συνεχώς, γιατί είναι ηλίου φαεινότερον πως σου ανήκει. Αν όμως δεν είναι δικό σου; Τότε ναι, προσπαθείς να το 'βαφτίσεις' δικό σου με άλλους τρόπους...
Προχωρώντας πιο κάτω, η φίλη μου μας περίμενε για να μας ξεναγήσει στην κατεχόμενη Λευκωσία και στην Κερύνεια. Πήγαμε στο κάστρο της Κερύνειας, στο Μπελλαπάις, στο λιμανάκι. Απ' όπου περνούσαμε, το ένιωθες ότι ήσουν στην Κύπρο. Βρισκόμουν στα κατεχόμενα; Όχι στην Κύπρο ήμουν και το ήξερα! Τα κτίρια, οι δρόμοι, η φύση, όλα μαρτυρούσανε πως κι εδώ ήμουν στον τόπο μου, που δεν τέλειωνε εκεί στην πράσινη γραμμή. Το σύνθημα που λέγαμε στο σχολείο δεν έλεγε να φύγει από το μυαλό μου. 'Τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια' και ήθελα να το φωνάξω όσο πιο δυνατά μπορούσα!
Η φίλη μου μας έδειξε ένα άσπρο λεωφορείο και μας είπε πως εκεί μέσα μεταφέρουν τον στρατό τους οι Τούρκοι. Μας είπε ότι τα πιο όμορφα μέρη τα έκαναν στρατόπεδα. Δεν τους ήθελαν τους Τούρκους. Έβλεπε ανθρώπους να περπατούν στους δρόμους και μπορούσε να ξεχωρίσει ποιοι ήταν Τούρκοι και ποιοι ήταν Κύπριοι. These are Turkish and these are Cypriots, όπως έλεγε. CYPRIOTS. ΚΥΠΡΙΟΙ. Άσχετο αν μέχρι σήμερα εμείς δεν το έχουμε καταλάβει. Κύπριοι ναι είμαστε εμείς, αλλά είναι κι εκείνοι. Εδώ γεννήθηκαν κι έχουν ρίζες εδώ. Η μητέρα της φίλης μου μιλούσε ελληνικά, ο πατέρας της είχε συγγενείς στην Πάφο. Μας υποδέχτηκαν στο σπίτι τους, ως Κύπριους φίλους της κόρης τους.
Μας ρωτούσαν πώς βλέπουμε τα πράγματα με το κυπριακό. Μας είπαν ότι δεν τον ήθελαν τον Έρογλου. Ρωτούσαν με αγωνία αν νομίζουμε πως θα βρεθεί λύση. Στεναχωρήθηκαν πολύ όταν είπαμε πως αρκετοί Ελληνοκύπριοι είναι εθνικιστές. Προσπαθούσαν να μας πείσουν πως εκείνοι μπορούν να ζήσουν μαζί μας. Πώς μπορούμε να ζήσουμε ξανά μαζί. Ο Ταλάτ μας είπαν είναι αποφασισμένος να βρει λύση για να ενωθεί το νησί. Του είπαμε κι εμείς πως κι ο δικός μας πρόεδρος είναι αποφασισμένος. Αποχαιρετιστήκαμε με την ελπίδα να μπορέσει να γίνει κάτι για ετούτον τον τόπο. Είπαμε ευχαριστώ για την φιλοξενία και φύγαμε.
Δεν πρόκειται να ξεχάσω αυτή την επίσκεψη μου. Αντίθετα, θέλω να ξαναπάω. Αλλά όχι ως επισκέπτης, αλλά ως πολίτης της ενωμένης πλέον Κύπρου μας. Στο μυαλό μου είναι αδιανόητο, το πώς μπορεί κάποιος να έχει δει τα κατεχόμενα μέρη μας και να λέει όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω και ας μείνουμε εμείς εδώ και εκείνοι απ' εκεί! Ειδικά η νέα γενιά που δεν έζησε πόλεμο, δεν έζησε τα γεγονότα του '74, δεν δικαιολογείται να τρέφει τόσο μίσος για τους 'απ εκεί'. Φτάνει πλέον η δαιμονοποίηση των πραγμάτων. Λένε ότι ως νέοι έχουν ανησυχίες και δεν δέχονται κατεστημένα ούτε επαναπαύονται σ' αυτά που ακούνε. Ας πάνε να δούνε. Να δούνε και να νιώσουν ό,τι ένιωσα κι εγώ. Ας κάνουν την βόλτα τους, με τον Πενταδάκτυλο δίπλα τους, ας περπατήσουν στο λιμανάκι της Κερύνειας, ας πουν δυο κουβέντες με τους ανθρώπους εκεί. Και τότε ας έρθουν να μας πουν. Αν αφήνουν έστω κι ένα λιθαράκι του τόπου τούτου να χαθεί οριστικά.
Σε περίπτωση που οι δυο ηγέτες Χριστόφιας και Ταλάτ, καταφέρουν και συμφωνήσουν σε μια λύση, η οποία θα τεθεί σε δημοψήφισμα ας μην ψηφίσει κανένας στα τυφλά. Ας έχουμε ανοιχτά τα μάτια, κι αν είναι μισάνοιχτα ας τα ανοίξουμε καλά και ας μελετήσουμε όλες τις παραμέτρους αυτή τη φορά, χωρίς να αφεθούμε στο τι μας λένε. Ο τόπος μας είναι εκεί και μας περιμένει. Ας μην τον αφήσουμε να περιμένει. Μια επίσκεψη πιστεύω θα μας πείσει.
Περνώντας την πράσινη γραμμή του Λήδρα Πάλας, ομολογώ ότι ήταν πολύ παράξενο το συναίσθημα. Σκεφτόμουν πού θα πάω τώρα, τι θα δω, πώς θα νιώσω; Οι κόκκινες σημαίες της Τουρκίας και του ψευδοκράτους δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνιση τους κι ήταν πολλές..Όπου έστρεφες το βλέμμα σου, το κόκκινο σου χτυπούσε στο μάτι, σαν να ήθελαν να σβήσουν έτσι κάθε ελληνικό στοιχείο και να εμπεδώσουν (στους εαυτούς τους περισσότερο) ότι είχαν πάρει κάτι που δεν τους ανήκε. Διότι κάτι που είναι δικό σου δεν έχεις ανάγκη να το προβάλλεις συνεχώς, γιατί είναι ηλίου φαεινότερον πως σου ανήκει. Αν όμως δεν είναι δικό σου; Τότε ναι, προσπαθείς να το 'βαφτίσεις' δικό σου με άλλους τρόπους...
Προχωρώντας πιο κάτω, η φίλη μου μας περίμενε για να μας ξεναγήσει στην κατεχόμενη Λευκωσία και στην Κερύνεια. Πήγαμε στο κάστρο της Κερύνειας, στο Μπελλαπάις, στο λιμανάκι. Απ' όπου περνούσαμε, το ένιωθες ότι ήσουν στην Κύπρο. Βρισκόμουν στα κατεχόμενα; Όχι στην Κύπρο ήμουν και το ήξερα! Τα κτίρια, οι δρόμοι, η φύση, όλα μαρτυρούσανε πως κι εδώ ήμουν στον τόπο μου, που δεν τέλειωνε εκεί στην πράσινη γραμμή. Το σύνθημα που λέγαμε στο σχολείο δεν έλεγε να φύγει από το μυαλό μου. 'Τα σύνορα μας είναι στην Κερύνεια' και ήθελα να το φωνάξω όσο πιο δυνατά μπορούσα!
Η φίλη μου μας έδειξε ένα άσπρο λεωφορείο και μας είπε πως εκεί μέσα μεταφέρουν τον στρατό τους οι Τούρκοι. Μας είπε ότι τα πιο όμορφα μέρη τα έκαναν στρατόπεδα. Δεν τους ήθελαν τους Τούρκους. Έβλεπε ανθρώπους να περπατούν στους δρόμους και μπορούσε να ξεχωρίσει ποιοι ήταν Τούρκοι και ποιοι ήταν Κύπριοι. These are Turkish and these are Cypriots, όπως έλεγε. CYPRIOTS. ΚΥΠΡΙΟΙ. Άσχετο αν μέχρι σήμερα εμείς δεν το έχουμε καταλάβει. Κύπριοι ναι είμαστε εμείς, αλλά είναι κι εκείνοι. Εδώ γεννήθηκαν κι έχουν ρίζες εδώ. Η μητέρα της φίλης μου μιλούσε ελληνικά, ο πατέρας της είχε συγγενείς στην Πάφο. Μας υποδέχτηκαν στο σπίτι τους, ως Κύπριους φίλους της κόρης τους.
Μας ρωτούσαν πώς βλέπουμε τα πράγματα με το κυπριακό. Μας είπαν ότι δεν τον ήθελαν τον Έρογλου. Ρωτούσαν με αγωνία αν νομίζουμε πως θα βρεθεί λύση. Στεναχωρήθηκαν πολύ όταν είπαμε πως αρκετοί Ελληνοκύπριοι είναι εθνικιστές. Προσπαθούσαν να μας πείσουν πως εκείνοι μπορούν να ζήσουν μαζί μας. Πώς μπορούμε να ζήσουμε ξανά μαζί. Ο Ταλάτ μας είπαν είναι αποφασισμένος να βρει λύση για να ενωθεί το νησί. Του είπαμε κι εμείς πως κι ο δικός μας πρόεδρος είναι αποφασισμένος. Αποχαιρετιστήκαμε με την ελπίδα να μπορέσει να γίνει κάτι για ετούτον τον τόπο. Είπαμε ευχαριστώ για την φιλοξενία και φύγαμε.
Δεν πρόκειται να ξεχάσω αυτή την επίσκεψη μου. Αντίθετα, θέλω να ξαναπάω. Αλλά όχι ως επισκέπτης, αλλά ως πολίτης της ενωμένης πλέον Κύπρου μας. Στο μυαλό μου είναι αδιανόητο, το πώς μπορεί κάποιος να έχει δει τα κατεχόμενα μέρη μας και να λέει όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω και ας μείνουμε εμείς εδώ και εκείνοι απ' εκεί! Ειδικά η νέα γενιά που δεν έζησε πόλεμο, δεν έζησε τα γεγονότα του '74, δεν δικαιολογείται να τρέφει τόσο μίσος για τους 'απ εκεί'. Φτάνει πλέον η δαιμονοποίηση των πραγμάτων. Λένε ότι ως νέοι έχουν ανησυχίες και δεν δέχονται κατεστημένα ούτε επαναπαύονται σ' αυτά που ακούνε. Ας πάνε να δούνε. Να δούνε και να νιώσουν ό,τι ένιωσα κι εγώ. Ας κάνουν την βόλτα τους, με τον Πενταδάκτυλο δίπλα τους, ας περπατήσουν στο λιμανάκι της Κερύνειας, ας πουν δυο κουβέντες με τους ανθρώπους εκεί. Και τότε ας έρθουν να μας πουν. Αν αφήνουν έστω κι ένα λιθαράκι του τόπου τούτου να χαθεί οριστικά.
Σε περίπτωση που οι δυο ηγέτες Χριστόφιας και Ταλάτ, καταφέρουν και συμφωνήσουν σε μια λύση, η οποία θα τεθεί σε δημοψήφισμα ας μην ψηφίσει κανένας στα τυφλά. Ας έχουμε ανοιχτά τα μάτια, κι αν είναι μισάνοιχτα ας τα ανοίξουμε καλά και ας μελετήσουμε όλες τις παραμέτρους αυτή τη φορά, χωρίς να αφεθούμε στο τι μας λένε. Ο τόπος μας είναι εκεί και μας περιμένει. Ας μην τον αφήσουμε να περιμένει. Μια επίσκεψη πιστεύω θα μας πείσει.
Αναρτήσεις
Η δική μου εμπειρία στην κατεχόμενη Κύπρο ήταν εξίσου συναισθηματικά φορτισμένη. Εγώ για πρώτη φορά επισκέφτηκα την κατεχόμενη Λευκωσία πριν 3 χρόνια, πριν ακόμη ανοίξει το οδόφραγμα της Λήδρας. Πραγματικά ο πόνος που ένιωσα εκείνη τη στιγμή ήταν μεγάλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορώ να πώ πως η επίσκεψη μου εκείνη ήταν και το σημείο που με έκανε πραγματικά να πιστέψω πως η Κύπρος ΠΡΕΠΕΙ να επανενωθεί.
Ενιωθά τα πάντα γνώριμα, άσχετο αν ήταν πρώτη φορά που τα είδα. Ενιωθά πως είμουν στο ιστορικό κέντρο της Λεμεσού, στην παλιά Λευκωσία... Όλα ήταν τόσο Κυπριακά!
Απο τότε έχω επισκεφτεί την πανέμορφη Κερύνεια, και την πόλη της Αμμοχώστου. Και η επιθυμία μου να επιστρέψω εκεί έστω και για βόλτα ειναι μεγάλη.
Πλέον, με την πρώτη ευκαιρία που βρισκώ, πηγαίνω για βόλτα ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ για βόλτα στην κατεχόμενη Λευκωσία. Νιώθω την ανάγκη να ανακαλύψω τον τόπο μου, που με τόσο βίαιο τρόπο, μου στερούν απο το να ζήσω ελεύθερα και να ευχαριστηθώ.
Γι' αυτό το λόγο, μπροστά σε κάθε απορρηπτικό άτομο βρεθώ και με κατηγορίσει για την προδοσία της επίδειξης διαβατηρίου για να πάω να δώ τον τόπο μου, απλά τον προκαλώ να κάνει την μεγάλη υπέρβαση και να επισκεφτεί την κατεχόμενη γή μας. Τότε θα καταλάβει το πραγματικό έγκλημα της κατοχής των εδαφών μας. Τότε θα αγαπήσει πραγματικά την Κύπρο...
Η πρόταση που εξέφρασες ως πρόκληση στην προτελευταία σου παράγραφο (ας πάνε να δούνε) με περιλαμβάνει κι εμένα. Δεν έχω πάει ακόμα. Λέω να πάω, αλλά ακόμα δεν τα κατάφερα. Θα φροντίσω να πάω. Εκτός αν πάω με επανενωμένη την Κύπρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως είναι πολύ χρήσιμη η καταγραφή των προσωπικών εντυπώσεων από τέτοιες επισκέψεις. Και νιώθω άχρηστος που δεν έχω ακόμα πάει...
τωρα να τους δωκουμε τζε τα ποδα μας εδαφη.δοσιλογοι ντροπη σας.τουτοι τρωσιν που τα δικα μας τζε σεις εσιετε τους αδερφια.αδερφια !τουρκοι ειστε και σεις.γιατι γραφετε ελληνικα δοσιλογοι?τουρκος καλος μονο νεκρο.και δεν ειμαι εθνικιστης τουρκοκομμουνιστες.καλα εκαμε η εοκα β.επρεπε να μεινει ενας σας.ο χριστοφιας ειναι ηδη νεκρος!η αρχη εγινε ηδη.τα αρματα του στρατου ετοιμαζονται.ολοι οι πολιτικοι θα εκτελεστουν στο καλοχωριο.αμεσως μετα ολοι οι τουρκοι της κυπρου δηλαδη οι εισβολεις θα πεθανουν απο το πυροβολικο μας.δεν ξεχνω ρε οχι στην επανενωση.θανατος σε καθε τουρκο η κομμουνιστη.απευλευθερωση της κυπρου απο τον τουρκοκομμουνιστικο ζυγο.
ΑπάντησηΔιαγραφήπροσοχη σε λογια,που προκαλουν τοσο μισος και χωριζουν εναν λαο.το ξαναλεω δεν ειναι τουρκοι ειναι εξισλαμισμενοι.σαν πολλους ποντιους,που ζουν σα χαμενα πατριδας.αρτε ο καιρος,που και κεινοι θα γυρισουν πισω.
ΑπάντησηΔιαγραφή